Szybcy Święci

W tym szczególnym dniu, kiedy wszyscy spędzamy chwilę, aby podziękować naszym bliskim, których nie ma już z nami, i my – fani motoryzacji – poświęćmy chwilkę swojego czasu i powspominajmy najlepszych z najlepszych i podziękujmy im, za wszystkie emocje, które dostarczyli nam podczas zmagań z czasem, przeciwnikiem, pogodą i swoimi słabościami. Podczas zmagań, które nie raz odebrały to, co najcenniejsze – życie.

Imion i nazwisk kierowców, którzy zbyt szybko nas opuścili nie sposób policzyć. Za nich, jak i za całą resztę zmówmy w myślach krótką modlitwę.

Colin Mcrea (5 sierpnia 1968 – 15 września 2007) – bohater niejednego dzieciaka, człowiek, przez którego pryzmat do dzisiaj ludzie zakochują się w pięknym sporcie, jakim  są rajdy. Kojarzony ze swoim niebieskim Subaru, w którym odnosił największe zwycięstwa, najmłodszy mistrz świata, zginał tragicznie w katastrofie śmigłowca, którego sam pilotował. Wraz z nim śmierć poniósł jego syn oraz dwóch przyjaciół rodziny Mcrea.

Ayrton Senna da Silva (21 marca 1960 – 1 maja 1994) – brazylijski pogromca torów F1. Człowiek, który podczas jazdy nigdy się nie poddawał. Jego niesamowita zdolność do analizy toru do dziś zadziwia ludzki kochających F1. Trzykrotny mistrz świata, w swojej karierze czterdzieści jeden razy wywalczył pierwsze miejsce na podium. Inspirował i inspiruje fanów oraz innych zawodników tego sportu do dzisiaj. Zmarł wskutek odniesionych obrażeń podczas wypadku na torze Imola.

Jules Bianchi (3 sierpnia 1989 – 17 lipca 2015) – w czasach kiedy najbardziej zaawansowane technologie i systemy zabezpieczeń czuwają nad zdrowiem i życiem osób, które prowadzą najszybsze samochody świata, rzadko zdarzają się wypadki śmiertelne. Niestety młody kierowca zespołu Marrusia F1 Team wpadł rozpędzony na 43 okrążeniu prosto w źle zaparkowany dźwig, który usuwał uszkodzony bolid innego kierowcy – Adriana Sutila. Młody chłopak uderzył w dźwig z przeciążeniem o wartośći 254G. Na skutek odniesionych obrażeń zmarł, znajdując się w śpiączce.

Henri Toivonen (25 sierpnia 1956 – 2 maja 1986) – jeden z nielicznych ludzi na świecie, który nie znał strachu. Mistrz kierownicy, który zasiadał za sterami prawdziwych potworów, jakimi były samochodu grupy B. Mimo kiepskiego samopoczucia i choroby, będący pod opieką lekarzy Henri wygrywał kolejny odcinki specjalne rajdu Korsyki i pierwszego dnia zajmował pozycję lidera. Jednak podczas drugiego dnia rajdu wypadł z trasy, a jego samochód stanął w płomieniach. Jego tragiczny wypadek podczas zmagań na Korsyce spowodował, że pełniący wtedy rolę prezydenta FISA – Jean Marie Balestre – zakazał wyścigów z udziałem tych samochodów. W tragicznym wypadku wraz z Toivonenem zginął jego pilot Sergio Cresto.

Janusz Kulig – (19 października 1969 – 13 lutego 2004) – trzykrotny mistrz polski w rajdach samochodowych, jeden z najlepszych polskich kierowców. Mimo przejechania setek kilometrów w ekstremalnych warunkach zginął w tragicznym wypadku, który spowodowany był błędem drugiego człowieka. Katastrofa, w której stracił życie Janusz Kulig, wszystkim nam przypomina, aby zawsze kierować się zasadą ograniczonego zaufania do osób odpowiedzialnych za prowadzenie ruchu oraz prowadzących inne pojazdy.
Wymieniać nazwiska – niestety – mógłbym jeszcze długo; Ascari, Sean Edwars, Simoncelli, Salom. Wszystkim, którzy poświęcili swoje życie, aby dostarczyć nam odrobiny emocji, wszystkim, którzy poprzez wybranie nie łatwej drogi sportowca poświęcili swoje życie – dziękujemy.

Spoczywajcie w pokoju!